Wat een indrukwekkende zee aan fietsen bij het Amsterdamse Amstelstation. Een handige combinatie de trein en de fiets. Zo maak je veel tijdwinst. Maar ja, dan moet je wel onthouden waar je je fiets precies hebt gestald.
“Ik had vanmorgen een enorme haast, dus ik weet niet meer waar ik hem op slot heb gezet”, vertelt Ireen. Wat voor soort fiets was het dan? “Een zwarte opoemodel.” Nou, succes met het zoeken van een speld in de hooiberg!
Ireen loopt zeker twee rondjes. Behoedzaam. Maar ze weet toch wel op zijn minst of ze hem vooraan, in het midden of achterin heeft geplaatst. “Normaal heb ik een Albert Hein-zak op de zadel, maar ik heb er laatst boodschappen mee gedaan. O jé, wat moet ik nou doen als mijn fiets gestolen blijkt te zijn.” Wat dacht ze van het openbaar vervoer.
Ireen kijkt alsof haar de doodstraf wordt voorgehouden. Ze heeft alles van een gevierde Bollywood-diva. De looks, charme en stijl. Piekfijn gekleed. “Ik ben register-accountant”, laat ze zich uithoren, terwijl ze om de haverklap naar voren buigt om te kijken of ze het slot herkent.
Geduldig beantwoordt ze de vragen van de vreemdeling, en laat zich zonder argwaan fotograferen.
“Ik werk nu voor een half jaar op uitzendbasis voor een bank, waar ik projectleider ben van een subproject. Ik moet een geheel nieuw boekhoudsysteem opzetten. Ik ben wat je noemt een riskmanager.”
Ze pas een jaar geleden afgestudeerd als accountant. Wat wil ze bereiken? “Ik wil net zo lang doorgaan en zover komen als ik het leuk vind.”
Na drie vermeende identificaties, vindt Ireen dan eindelijk haar fiets. “Gelukkig daar is-die!” slaakt ze het uit. Het is inderdaad een van honderden zwarte opoefietsen. Opgelucht schiet haar tong eventjes naar buiten, alsof ze ternauwernood de doodstraf is ontlopen. En weg fietst onze riskmanager.
