MUSEUMPLEIN - Er zijn van die dagen dat je je op straat begeeft met de vraag: ‘Wat ligt er voor mij weggelegd vandaag?’ Ik had al lekker veel foto’s gemaakt. Aanvankelijk wilde ik via de Gabriël Metsustraat doorsteken naar huis. Komt er ineens een bootje langsvaren in de Hobbemakade. Ik racen naar de volgende brug om het digitaal vast te leggen, waardoor ik uiteindelijk besluit via het Museumplein te fietsen. En dan zie je ineens een drentelelfje skeeleren in de zilverende halfpipe. Voorzichtig maar moedig. En dan is er ook die andere klik. “Hé, je bent mijn mooiste plaatje voor vandaag?” roep ik welgemeend. “Echt waar?” klinkt het belangstellend. En dan stel je gewoon even een paar vragen. Aarzelend vraag je naar haar naam. Als je die ook krijgt, is het vertrouwen er. Rosan. In ruil daarvoor krijgt ze een kaartje van mijn weblog. Terwijl je doorpraat, besef je ineens: “Hé, jij bent de volgende aflevering voor mijn Straatpraat.”
“O ja?” zegt Rosan verheugd alsof het om een alombekende rubriek gaat. Ze is jong en betoverend. “Hoe oud ben je; het kan 21 zijn maar ook vijftien.” O jeetje, wat zeg ik nu. “Negentien jaar”, luidt het geduldig. Heb ik het toch zo gek nog niet gezien; je ziet de jongevrouw het meisje verdringen. Rosan skeelerde al enkele jaren eerder, was er meegestopt en is nu weer aan het oefenen. Met welk doel? “Gewoon voor de leuk.” Dus we zien je straks niet een hoelaloep doen? “Nee, moet je kijken hoe hoog dat ding is. Dat doen alleen gasten die de hele dag stoned zijn, die hebben hun angst weggerookt. Dat geldt voor zo'n 70 procent… zeg maar de hardcore pipeskaters.”
Maar ze oefent toch ook om in de zomer een van de krenten in de stadspap te zijn. “Nee, gewoon als vervangend vervoermiddel voor de fiets. Je bent er net zo snel mee. Dat deed ik vroeger al met mijn zusje en een vriendin.” Wat doet Rosan in het dagelijks leven? “Ik studeer medicijnen.” Wat, zo jong en dan al aan de medicijnen! “Nou, als je tegenwoordig klaar bent met je middelbare opleiding, dan ben je pas zeventien. Ik heb nog een schakeljaar tussendoor gedaan. Ik ben dus al van de oudere lichting.” Hm, we leven in een snelle tijd. Heeft ze nog een statement? “Je lichaam is je tempel. Daarmee moet je voorzichtig omgaan en je geest de ruimte geven zich op allerlei vlakken creatief te ontplooien.” Wauw! Het is pas zes uur, de zon schijnt heerlijk. Dik tevreden en geraakt, fiets ik naar huis, na de ontmoeting met een engel op deze Stille Zaterdag.
